CANAN TAN / İZ

Canan Tan'ın Mart 2011 de çıkardığı son kitabı. Bu yazarın kitaplarının her sayfasında ağlamak artık benim için bir klasik haline geldi. Kitabın 50. sayfasında başlayan göz yaşlarımı ancak kitabın 250. sayfasında sonlandırabildim. Muhteşem bir baba kız hikayesini anlatıyor "İZ".

Verda babasını çok seven, fakat annesi ile babası arasındaki huzursuzluktan dolayı bir seçim yapmaya zorlanan bir genç kız. Annesi ile babası boşanmaya karar verdiğinde annesini seçen ve babasına bir parça da olsa sırt dönmüş. Verda'nın annesi kocasının kendisini aldattığı gerekçesiyle ondan boşanmaya karar veriyor ve boşandıktan sonra bu kuruntularının gerçek olduğu ortaya çıkıyor. Vedat Bey, iş yerinden sekreteri Melda Hanım ile evleniyor. Evliliklerinin ardından Arslanlı'ların davasını alıyor ve bu dava henüz bitmeden Vedat Karacan kendi canına kıyıyor. Fakat, artık avukat olan kızı bu işin peşini bırakmıyor. Babasının sonlandıramadığı davayı ele alıyor ve işer bundan sonra karışıyor. Arslanlıların aslında çok temiz insanlar olmadığı usulsüzlükler yaptıklarını öğreniyor. Babasının da bu olayları içine sindiremediği için canına kıydığı kitabın sonunda ortaya çıkıyor. Bu arada Verda'nın annesi alzhmeir oluyor. (Benim birtanecik anneannemin olduğu gibi, bu sayfalarda hüngür hüngür ağlıyorum) Ve sonunda da vefat ediyor. Kitabın sonlarında Verda'nın bir kardeşinin olduğu ortaya çıkıyor, Vedat Bey kızı yanlış anlar diye öbür kızına çok fazla ilgi göstermiyor. Fakat, hayatının sonlarında ona da değer vermeye başlıyor. Verda sonunda kardeşi ile tanışıyor ve kitap biraz buruklukla sona eriyor.

Benim fikrime göre, yazarın dili oldukça başarılı, özellikle Verda'nın babasının ölümünü, defnedilişini ve sonrasında çekilen acıları o kadar gerçekçi anlatmış ki bu durum sanki orada yaşıyormuşum gibi hissetmeme neden oldu. Eğer, üzülmek, ağlamak ve gerçekten sevdiklerinize ölmeden onları ne kadar çok sevdiğinizi anlatmak istiyorsanız bu kitabı kesinlikle okumalısınız. Kitaptan çıkarılacak pek çok ders var. Bu kitabı okumanızı tavsiye ediyorum, yalnız okurken yanınızdan salpağınızı ayırmayın. Çünkü, ne zaman gerekli olacağı hiç belli olmuyor:)